വൈതരണിക്കരയില്‍
വൈകുന്നേരത്തൊരു നാളില്‍
രണ്ടു സഖാക്കള്‍ ആശ്ലേഷിച്ചത്
കണ്ടതു മിന്നല്‍ പെണ്‍കൊടികള്‍
ചില്ലു തറച്ച ശരീരം തമ്മില്‍
കല്ലിനു ജീവന്‍ വച്ചതുപോലെ
പുണരുമ്പോള്‍
നരകമരങ്ങള്‍ പൊടുന്നനെ പൂത്തൂ
തിരികളില്‍ നക്ഷത്രങ്ങള്‍ തെളിഞ്ഞു
നിലവിളിയുജ്ജ്വല സിംഫണിയായി
ഫണികള്‍മലര്‍ക്കൂമ്പായി
ചുമലില്‍ തട്ടിയൊരാള്‍ പറയുന്നു
തിരുനെല്ലിയിലൊരു പകല്‍ ഞാന്‍ വന്നു
പെരുമനെയോര്‍ത്തു കലങ്ങിയ മിഴികള്‍
നിരവധി കണ്ടു.
കദനാദ്രികളില്‍
സിരയായൊഴുകിയ ചുടു കണ്ണീരിന്‍
കവിതകള്‍ കേട്ടു.
കിനാവും നാവും
പ്രണയിച്ചെഴുതിയ വയലും വെയിലും
ഒരുമിച്ചങ്ങനെ ചോന്നതറിഞ്ഞു.
വിരലില്‍ സ്പര്ശിച്ചപരന്‍ ചൊല്ലി
അരികിലിരുന്നു ബൊളീവിയയില്‍ ഞാന്‍
മലകളിറങ്ങി യിരമ്പി വരുമ്പോള്‍
പണിയരെയനവധി കണ്ടു
കണ്ണില്‍ കൊടിയും തുടിയും
തുരുതുരെയുടയും ഉടലും
തുടലും വെടിയൊച്ചകളും
പടയുമറിഞ്ഞു നിറഞ്ഞു
ജീവിതസമരത്തിന്‍
മഴയാണ്ടു നനഞ്ഞു.
രണ്ടു സഖാക്കളുമപ്രത്യക്ഷം
കണ്ടതു പിന്നൊരു കിരണം മാത്രം.
ഒറ്റ മനസ്സൊരു ദേഹം
ചൊല്ലിയതൊറ്റ മൊഴി
ഒരു സാക്ഷ്യം രക്തം.
എത്ര മനോഹരം.
ReplyDeleteകവി ഇതൊന്ന് ചൊല്ലിത്തന്നിരുന്നെങ്കില്‍
ക്ഷമിക്കൂ അജിത്‌. എനിക്ക് ആ സാങ്കേതികവിദ്യ ഇനി മനസ്സിലാക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.
ReplyDeleteഇനിയെത്ര ചെര്‍ഗീസുമാര്‍ ഉദിച്ചു മറയാനിരിക്കുന്നു!നന്മയുദിച്ചുമറഞ്ഞാലേ നന്ദികേടിന്റെ ഇരമ്പം കണ്ടറിയാനാകൂ...
ReplyDeleteഈ നിരീക്ഷണത്തിനു നന്ദി രമേഷ്‌..
ReplyDelete